شناخت شرق از غرب!

حرف خود را با یک سوال آغاز می کنم و شاید هنوز برایش جواب قاطعی پیدا نکرده باشم.

 چرا ما در کشور کنفرانس های غرب شناسی نداریم؟

بیشتر کتاب های تاریخی ما را نویسندگان غربی نوشته اند و این گاهی موجب تعجب و گاهی موجب تاسف می شود. سالها به کرار شاهد کنفرانس های بین المللی درباره ی شرق و نقاط ضعف و قدرت آن در کشورهای اروپایی هستیم. برنامه ریزی های دقیق و منظم برای هدفگیری های دقیق و تخریب زیر ساخت های اجتماعی و اقتصادی و حتی فکری و فرهنگی شکل می گیرد ولی هرگز در کشورهای شرق و یا حداقل ایران خودمان کنفرانس هایی که از نخبگان و سیاست مداران، اقتصادانان دعوت به عمل نیامده و در پی را چاره و پیشگیری از تهاجم های دشمن صورت نگرفته.

در سال 1986 یک کنفرانس بازشناسی هویت شیعه در اوشلیم برگذار شد و در آن کنفرانس آقای فرانسیس فوکویاما به طرز دقیقی به تحلیل مسائل شیعه پرداخته بود. ایشان در شرق شناسی معروف هستند و نظر او در مورد ایران جالب توجه است. در آن کنفرانس بیان کردند: ایران مانند کبوتری است که دو بال دارد. برای سقوط این کبوتر باید یکی از دوبال آن را هدف قرار داد و زد تا نتواند پرواز کند. یک بال سرخ که او حسین(ع) و اربعین است و یک بال سبز که امید به ظهور منجی عصر حضرت صاحب الزمان(ص) است. آقای فوکویاما اشار کرده بود امید به ظهور کسی که عدالت را برقرار خواد ساخت مانع از نا امیدی یک کشور است و این یعنی شکست دادن مردمی منتظر و امیدوار کار آسانی نیست. پس بر تخریب مبناها و آرمانهای فکری جامعه برنامه ریزی هایی صورت گرفت و هزینه های میلیاردی و سر سام آوری که گاهی باورمان نمی شود که این هزینه ها برای تخریب مبانی فکری جامعه ی ما صورت گرفته.

نمی دانم مشکل کم کاری ها و بی اهمیت بودن واژه ی دشمن برای عده ای در کشور بر مبنای چه ایده و یا فکری است!!

اگر امروز در خواب باشیم نباید انتظار فردای روشن را داشته یاشیم...