ولایت مداری یا ولایت دانی؟
کلمه ی ولایت به گوش همه ی ما تا حدودی آشناست و ما به عنوان شیعه خود را ولایت مدار می دانیم. اما این کلمه گاهی به درستی تعبیر نمی شود و یا حتی برداشت های درستی از این واژه صورت نمی گیرد.
ولایت را در قرآن و آیات کریمه ی الهی به تعبیر درست آن میتوان استخراج کرد و به درستی با این کلمه ی بزرگ که همراه با بار مسیولیتی است آشنا شد. مسئله ی ولایت دنباله ی مسئله ی نبوت است در واقه خاتمه ی بحث نبوت است. نبی اکرم و تمامی انبیا(ص) هدفشان ساختن جامعه ی اسلامی بود و ائمه (ع) نیز دنباله رو این هدف والا بودند. پس در هر برهه ای از زمان یک ولی و جانشیین الهی لازم بوده تا به عنوان پرچم دار و راهنمایی برای تحقق هدف و پیشرو در راهبری جامعه وجود داشته باشد. برای اینکه در این مسیر موفقیت حاصل شود افراد باید با هم همبستگی و اتحاد داشته باشند این همبستگی و اتحاد را جز ولایت نمی توان معنا کرد. اگر ولایت نباشد این به هم پیوستگی برای رسیدن به هدف امکان نخواهد داشت و پراکندگی ها و اختلاف ها مانع از حرکت درست در یک مسیر خواهد شد. در هیچ جامعه ای بدون وجود شخصی که راهبری و رهبری جامعه را بر عهده دارد نمی توان بصورت متحد و فارق از تفرقه ها به مسیر جامعه سازی وتحقق اهداف الهی پیش رفت.
اما وظیفه ی افراد در مقابل اینکه خود را در تحت ولایت ولی می دانند چیست؟ آیا همین که ما اعلام میداریم شیعه هستیم و ولایت امیرالمومنین را می پذیریم کافی ست؟ در سوره ی مبارکه منافقون آیه ی یک خداوند اشاره می کند به کسانی که تنها در بیان شهادت می دهند ما رسول خدا را به پیامبری می پذیریم و قرآن این بیان بدون عمل را نمی پذیرد. تعهد به رسالت یعنی ساختن جامعه به شکلی که اسلام گفته است یعنی متعهد شدن به انجام وظایف، به همراهی و ایمان داشتن و عمل به همان اهداف که پیامبران ما به دنبال تحققشان بودند و در راه و مقصودشان از هر تلاشی دریغ نکردند.
آنکه خود را ولایت مدار می داند یابد تحرک، فعالیت و ایمان و صبر را در خود تقویت کند.باید حرکت کند در همان مسیری که رهبران الهی حرکت کردند و خود را قیاس کند که چه مقدار توانسته به شکل گیری حکومت اسلامی در حد توان خود توانسته کمک کند.
